মহিলা ড্ৰাইভাৰ ৷

প্ৰজ্ঞাপ্ৰাপ্তি গুৱাহাটীৰ বাসিন্দা ৷ কৰ্মস্থান মৰিগাঁও ৷ প্ৰত্যেকদিনা গুৱাহাটীৰপৰা মৰিগাঁৱলৈ অহা যোৱা কৰি অফিছ ডিউটি কৰাটো ইমান উজু কথা নহয় ৷ চাবলৈ গ'লে মাত্ৰ আশী কিলোমিটাৰহে বাট, কিন্তু দৈনিক অহা যোৱা কৰোতে বহু কষ্ট হয় ৷ তাৰোপৰি অহা যোৱাৰ নামতে এদিনত প্ৰায় পাঁচ ঘণ্টামান সময়ৰ অপচয় হয় ৷ মাজতে মৰিগাঁৱতে ভাৰাঘৰ লোৱাৰ কথা ভাবিছিল, কিন্তু মাক গুৱাহাটী এৰি যাবলৈ অসন্মত ৷ গতিকে ৰুগীয়া মাকৰ কথা ভাবি সেইটোও কৰা নহ'ল ৷ ঘৰৰ গাড়ীখন লৈ অহা যোৱা কৰাৰো প্ৰশ্ন নুঠে, পেট্ৰলৰ যিহে দাম, মাহেকত গাড়ীৰ তেলৰ খৰচ তাইৰ দৰমহাতকৈও বেছিহে হ'বগৈ ৷ কিন্তু আজি তাই গাড়ী চলায়েই অফিচলৈ যাব লগা হ'ল ৷ অফিচলৈ বাহিৰৰ কোনোবা অফিছাৰ ইন্সপেকচনত আহি মিটিং কৰাৰ কথা, ইপিনে আকৌ ভুতৰ ওপৰত দানৱৰ লেখীয়াকৈ কোনোবাই দিলে অসম বন্ধ ৷ মুঠতে নিৰুপায় অৱস্থা এটা ৷ মিটিং শেষ হওতে নিশা প্ৰায় আঠ বাজো বাজো হ'লগৈ ৷ ছোৱালী এজনীয়ে অকলে ৰাতিখন ইমান দূৰ গাড়ী চলাই অহাটো ইমান নিৰাপদো নহয় ৷ ভিতৰি ভিতৰি অলপ শংকিত হৈ পৰিছিল তাই ৷ লগৰ অৰ্চনাহঁতৰ ঘৰত ৰাতিটো কটোৱাই ভাল হ'ব বুলি ভাবোতেই সিহঁতৰ লগত একেলগে কাম কৰা দিব্যই তাইৰ ওচৰলৈ আহি সুধিলে,

"আজি তুমি গাড়ী লৈ আহিছা বোলে প্ৰজ্ঞা? এতিয়া যাবাগৈ নে ক'ৰবাত থকাৰ কথা ভাবিছা?"

"যাব পৰা হ'লে ভাল আছিল, মাৰ গাটো ইমান ভাল নহয় এইকেইদিন ৷ কিন্তু ৰাতিখন অকলে,অকলে......."

"তুমি যদি বেয়া নোপোৱা, মই যাব পাৰিম নেকি তোমাৰ লগত ? তুমি বা জানানে নাই, মোৰ ঘৰো গুৱাহাটীতহে  !"

প্ৰজ্ঞাপ্ৰাপ্তিৰ এটা ডাঙৰ দুশ্চিন্তা দূৰ হ'ল ৷ লগত চিনাকি ল'ৰা এজন গ'লে ৰাতি হ'লেও চিন্তা কৰিবলগীয়া একো নাথাকিব ৷ এনেই দিব্যৰ লগত সিহঁতৰ অফিছৰ ছোৱালী কেইজনীৰ সিমান মাতা বোলা নাই ৷ নাৰী সম্বন্ধীয় তাৰ পুৰণিকলীয়া মনোভাৱবোৰ সুবিধা পালেই সি  সাৰ্বজনীনভাৱে ব্যক্ত কৰিবলৈ যত্ন কৰে ৷ "লাও যিমানেই ডাঙৰ নহওক, সদায় পাতৰ তল" জাতীয় তাৰ বিকৃত মানসিকতাৰ বাবেই ছোৱালীকেইজনী ভিতৰি ভিতৰি তাৰ ওপৰত ক্ষুন্ন হৈ আছে ৷ কিন্তু আজি এই সময়ত তাক লগ পাই প্ৰজ্ঞাপ্ৰাপ্তিৰ কোনোবা ঘনিষ্ঠ বন্ধুক লগ পোৱাতকৈও বেছিকৈহে ভাল লাগিল ৷ কথাতে কয় নহয়, অভাৱে স্বভাৱ নষ্ট কৰে বুলি ৷

বিভিন্ন কথা বতৰাৰ মাজেৰে দহ বাজিবলৈ অলপ সময় থাকোতেই সিহঁত গুৱাহাটী আহি পালেহি ৷ আধা বাটৰপৰাই দিব্যই ভায়েকক ফোন কৰি কৈ থৈছে, সি আহি দিব্যক প্ৰজ্ঞাহঁতৰ ঘৰৰপৰা লৈ যাবহি ৷ গাড়ীৰপৰা নমাৰ আগমুহুৰ্তত তাই তাক সুধিলে,

"মোৰ ড্ৰাইভিং কেনে পালা দিব্য?"

"ধুনীয়া, বহুত ভাল চলোৱা তুমি ৷ ছোৱালী মানুহে চলোৱা যেন একেবাৰে নালাগিল ৷"

প্ৰজ্ঞাপ্ৰাপ্তিৰ গাটো যেন কিহবাই ৰুকিহে দিলে ৷ বেজবেজাই গ'ল তাইৰ গোটেই দেহাটো ৷ কেতিয়াও নকৰা কাম এটা কৰিলে তাই ৷ মিচিকিয়া হাঁহি এটিৰে দিব্যৰ গাল এখনত মৃদু টিপা এটা মাৰি তাই উত্তৰ দিলে,

"অশেষ ধন্যবাদ ৷ কিন্তু এটা কথা জানানে দিব্য? মৰিগাঁৱৰপৰা গুৱাহাটীলৈ মই ছোৱালীজনীয়ে যে তোমাক মোৰ গাড়ীত উঠাই লৈ আনিলোঁ, মোৰো এজন ল'ৰাক উঠাই অনা যেন অলপোৱেই নালাগিল !"

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম

আপোন পৰ ৷

ভূমিকম্পটো বহুত ডাঙৰেই আছিল ৷ জখলা এডালত উঠি ইলেক্ট্ৰিকেল প'ষ্ট এটাত কিছু সময় আগেয়ে জ্বলি যোৱা তাঁৰ অলপ মেৰামতিৰ কামত লাগি আছিল নাইট ডিউটিত থকা বিপ্লৱ ৷ তলৰপৰা টৰ্ছ মাৰি পোহৰ দেখুৱাই জখলাপাত ধৰি থকা সহকাৰীজনে ভয় খাই জখলা এৰি দৌৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল ৷ বিপ্লৱেও বহুত ভয় খাইছিল ৷ এই শেষ হ'ব, এই শেষ হ'ব বুলি ভাৱ হোৱা ভূমিকম্পটোৱে পৃথিৱীখন প্ৰায় আধা মিনিটমান  জোকাৰি আছিল ৷ জীৱনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ইমান ডাঙৰ ভূমিকম্পৰ সন্মূখীন হৈছিল সি ৷  পৰি নোযোৱাকৈ থাকিবলৈ জখলাপাতত ভৰি ৰাখি ইলেক্ট্ৰিকেল প'ষ্টটোতে জোৰেৰে সাৱতি ধৰিছিল বিপ্লৱে ৷ ভাগ্যক্ৰমে কাৰেণ্টৰ কানেকচনটো কাটি থোৱা আছিল ৷ তললৈ নামিবলৈও সাহ কৰিব পৰা নাছিল সি, কিজানিবা জখলাডাল পৰিয়েই যায় ৷ অলপ পিছত সহকাৰীজন আহি জখলাডাল ধৰি দিয়াত ভগৱানৰ নাম লৈ বিপ্লৱ তললৈ নামি আহিল ৷

ইমানপৰে ভূমিকম্পৰ লগতে ওপৰৰপৰা পৰি যোৱাৰ ভয়ত, মানে নিজৰ প্ৰাণ বচোৱাৰ স্বাৰ্থত তাৰ চিন্তা ভাৱনা শক্তি যেন বিলুপ্ত হৈ গৈছিল ৷ তললৈ আহিয়েই তাৰ মাক দেউতাকৰ লগত ঘৰত এৰি থৈ অহা ঘৈণীয়েক আৰু কণমানিটোলৈ মনত পৰিল ৷ বুকুখন একমুহুৰ্তৰ বাবে কঁপি উঠিল ৷ একো অসুবিধা হোৱা নাইটো সিহঁতৰ? তৎক্ষণাত মবাইলটো উলিয়াই ঘৈণীয়েকৰ নম্বৰটো ডায়েল কৰিলে ৷ নাই, বিজী হৈ আছে নম্বৰটো ৷ একেৰাহে কেইবাবাৰো যত্ন কৰাৰ অন্তত পাঁচ মিনিটমানৰ মূৰত ঘৈণীয়েকৰ নম্বৰটো বাজি উঠিল ৷

"সকলো ঠিকে আছেনে মানসী?"

"নক'বা আৰু, অলপ ভয় খালোঁ ঠিকেই, কিন্তু ভগৱানৰ কৃপাত একো অসুবিধা হোৱা নাই ৷ তোমাৰ?"

"ময়ো ঠিকে আছোঁ দিয়া ৷ মাহঁতৰ কিবা অসুবিধা হৈছিল নেকি?"

"নাই, মায়ে ভূমিকম্প অহাৰ লগে লগে মোক জগাইছেহি ৷ এতিয়াও ওচৰতে আছে ৷"

ঘৈণীয়েকক বিপ্লৱে হও হওকৈ নোহোৱা দূৰ্ঘটনাটোৰ কথা ঘূূণাক্ষৰেও নজনালে ৷ বেছিকৈ টেনচন ল'ব মানুহজনীয়ে ৷ সুখত আছে, সুখতে থাকক ৷ টেনচন দি ৰাতি টোপনি ক্ষতি কৰোৱাৰ কোনো প্ৰয়োজন নাই ৷ বিপ্লৱে এইবাৰ শহুৰেকৰ নম্বৰত ডায়েল কৰিলে ৷ এনেয়েও তেখেতসকলৰ তীব্ৰ আপত্তিক নসাৎ কৰি মানসীৰ লগত প্ৰেমবিবাহত আৱদ্ধ হোৱাৰ দিন ধৰি শাহুৱেকহঁতে বিপ্লৱক কিবা যেন প্ৰতিদন্দ্বী হিচাপেহে গণ্য কৰে ৷ আন্তৰিকতা অলপোৱেই আনিব পৰা নাই তেখেতসকলে ৷ বিপ্লৱে অৱশ্যে সম্পৰ্কটো বচাই ৰাখিবলৈ চেষ্টাৰ ক্ৰুটি কৰা নাই ৷ শহুৰেকে ফোনটো ধৰি ক'লে,

"হেল্ল'  !"

"মই বিপ্লৱে কৈছোঁ দেউতা ৷"

"গম পাইছো, কোৱা ৷"

"সকলো ঠিকে আছেনে দেউতা ? আপোনালোকৰটো একো অসুবিধা হোৱা নাই?"

"নাই নাই, একো অসুবিধা হোৱা নাই ৷ ৰ'বা, এওঁ কথা পাতে বোলে তোমাৰ লগত ৷"

শাহুৱেকে ফোনটো ধৰিলে ৷

"কওক মা ৷"

"মই অলপ আগতে মানসীলৈ ফোন কৰিছিলোঁ বিপ্লৱ ৷ তাইক কৈছোঁ, গতিকে তোমাকো কওঁ, তোমাৰ নাইট ডিউটি থকা কেইদিন 'আমাৰ' মানসীক তুমি আমাৰ ঘৰত থৈ যাবা ৷ ছোৱালীজনী ৰাতিখন অকলে অকলে তাত থাকিলে বৰ ভয় লাগে ৷ তাতে আকৌ এই ভূমিকম্পবোৰটো আছেই ৷"

"বাৰু ভাবি চাম মা ৷"

বিপ্লৱৰ বহুত দুখ লাগি গ'ল ৷ এনেয়েও সি অলপমান বেছিকৈয়ে অনুভূতিশীল ৷ আত্মীয়ৰ মৰম আকলুৱা ৷ সি যেনে তেনে মৰাৰপৰা বাচিছে, তাৰ খবৰ ল'বলৈ শাহুৱেকৰ মনলৈয়ে নাহিল, কিন্ত ভূমিকম্প অহাৰ লগে লগে ইমান ৰাতিখনো ফোনত 'নিজৰ' জীয়ৰীক তাৰ নাইট ডিউটিৰ কেইদিন তেখেতসকলৰ ঘৰত থ'বলৈ ক'বলৈ হ'লে নাপাহৰিলে ৷ বেলেগ এদিন হোৱা হ'লে বিপ্লৱে বিশেষ একোৱেই নাভাবিলেহেঁতেন, কিন্তু আজিৰ এই বিপৰ্য্যয়ৰ দিনটোত বিপ্লৱ শোকাহত হৈ পৰিল ৷ ভূমিকম্প কেৱল ৰাতিয়েই আহিব বুলিটো কোনো কথা নাই ৷ জখলাৰ ওপৰৰপৰা কেনেবাকৈ পৰি যোৱা হ'লে হয়টোবা তাক বচোৱাটোৱেই মুস্কিল হ'লহয় ৷ তাৰ লগৰ এজন ঢুকাইছেই তেনেদৰে কেইমাহমান আগতে ৷ তাৰোপৰি নিজৰ বিবাহিতা স্ত্ৰীক কেনেদৰে ৰক্ষণাবেক্ষণ দিব লাগে সেয়া অন্ততঃ তাক শাহুৱেকে শিকোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই৷ মনৰ দুখতে সি শাহুৱেকক ক'লে,

"আপুনি এতিয়ালৈ মোৰ খবৰ এবাৰো নল'লে মা ৷"

"এহ, তুমি ল'ৰা মানুহটোৰনো কি হ'ব?"

"ল'ৰা মানুহ বুলি কোনো কথা নাই মা ৷ সকলোখিনি আন্তৰিকতাৰহে কথা ৷ দূৰত্ববোৰ আমিহে সৃষ্টি কৰোঁ, অঘটনে ল'ৰা ছোৱালীৰ মাজত কোনো পাৰ্থক্য নাৰাখে মা !"

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম

একেবাৰেই সৰু কথা এটা ৷

বাছখনত খুব হেঁচা ঠেলা ৷ পান জপাদি মানুহ উঠাই আনিছে ৷ কেইজনমান চেমনীয়া দৰ্জাত ওলমিয়েই আহিছে ৷ একেবাৰে শেষৰ দীঘলীয়া চিটটোৰ সন্মূখত ঠিয় হৈ অহা কলেজীয়া ছোৱালীজনীয়ে বহু অস্বস্তি পাইছে ৷ আগ, পিছ, মুঠতে চাৰিওকাষে মানুহে আগুৰি ধৰা অৱস্থা এটা ৷ লৰচৰ কৰিবলৈও উপায় নাই ৷ অকস্মাতে তাইৰ ভাৱ হ'ল, তাইৰ নিতম্বত যেন কোনোবাই স্পৰ্শ কৰিছে ৷ চাৰিওপিনে চালে তাই ৷ নাই, সকলো দেখোন নিজক লৈয়ে ব্যস্ত ৷ তাই ভুলকৈয়ে  ভাবিছিল, কাৰোবাৰ হাত বা অন্য অংশ অসাৱধানবশতঃহে তাইৰ পিছফালে লাগিছিল ৷ এনেয়ো ইমান ভীৰত এনেকুৱা হোৱাটো একেবাৰেই স্বাভাবিক ৷ অলপ সময় সুকলমে পাৰ হ'ল ৷ তাৰ পিছতে তাই অনুভৱ কৰিলে, তাইৰ ধাৰণা ভুল নাছিল, সঁচাকৈয়ে কোনোবাই তাইৰ তপিনাত হাতেৰে মোহাৰিব ধৰিছে ৷ গাতে গা লাগি থকা মানুহৰ ভীৰত তলৰফালে দেখা পোৱাৰো একো অৱকাশেই নাই ৷ কাৰ হাত হ'ব পাৰে সেইখন? কিংকৰ্তব্যবিমুঢ় হ'ল ছোৱালীজনী ৷ কি কৰা উচিত হ'ব তাই? প্ৰতিবাদ নেদেখি তাইৰ দেহৰ ওপৰত হাতখনৰ অনধিকাৰ আগ্ৰাসনৰ মাত্ৰা আৰু অধিক চৰিল ৷ অৱশেষত উপায়ন্তৰ হৈ তাই চিঞৰি উঠিল ৷ বাছখন ৰখাই দিলে ড্ৰাইভাৰে ৷ সকলোৱে তাইৰ পিনে চালে ৷ তাই নিজেও যেন হতবাক হ'ল ৷ কোনে কৰিব পাৰে এনে অভদ্ৰামি? সকলোবোৰেই দেখোন দেখাত একো একোজন ভদ্ৰলোক ৷ বয়সস্থ মহিলা এগৰাকীয়ে সোধাত তাই ঘটনাটো বিৱৰি ক'লে ৷ যাত্ৰীসকলৰ এজনে আনজনলৈ চালে ৷ কোনোবাই ভিতৰি ভিতৰি আসুৰিক ৰসপান কৰিলে ৷ আগৰ চিটত বহি অহা ভদ্ৰলোক এজন অতিশয় বিতুষ্ট হৈ পৰিল ৷

তেওঁ চিঞৰিলে,

"অই ড্ৰাইভাৰ, গাড়ী চলা ৷ ইমান সৰু কথা এটাৰ বাবে ইমান হুলস্থুল কৰিব লাগেনে?"

বয়সস্থ মহিলাগৰাকীয়ে ভদ্ৰলোকজনৰ মন্তব্যৰ তীব্ৰ বিৰোধিতা কৰিলে ৷ ভদ্ৰলোকজনক উদ্দেশ্যি তেখেতে ক'লে,

"ইমানবোৰ মানুহেৰে গিজগিজাই থকা অৱস্থাত ছোৱালী এজনীৰ লগত এনে জঘন্য কাম কৰা হৈছে, আপোনাৰ তেনেদৰে ক'বলৈ বেয়া লগা নাইনে?"

অন্য এজন যাত্ৰীয়ে চিঞৰি উঠিল,

"গাড়ী চলা ড্ৰাইভাৰ ৷ দেৰি হৈছে ৷"

ড্ৰাইভাৰে গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিলে ৷ গাড়ীৰ ইঞ্জিন আৰু পুৰণি মিউজিক চিষ্টেমৰ কোলাহলত মহিলাগৰাকীৰ প্ৰতিবাদৰ ভাষা ধুসৰ হৈ পৰিল ৷ বাকী ভাল যাত্ৰীসকলৰ কোনেও টু শব্দ এটাও উচ্চাৰণ নকৰিলে ৷ সঁচা কথা, আমাৰ দৰে ভদ্ৰ মানুহেৰে ভৰপূৰ সভ্য সমাজ এখনত ছোৱালী বা মহিলা এগৰাকীৰ সন্মানত আঘাত হনাটো যে একেবাৰেই সৰু কথা ৷

ছোৱালীজনীয়ে ড্ৰাইভাৰক গাড়ী ৰাখিবলৈ কৈ মাজ ৰাস্তাতে নামি পৰিল গাড়ীৰপৰা ৷ গন্তব্যস্থান যে এতিয়াও বহু দূৰ ৷ দুনয়ন চকুলোৰে উপচি পৰিল তাইৰ ৷ শোক, ক্ষোভ আৰু হতাশাৰ বোজাই তাইৰ বুকুখনত হেঁচা মাৰি ধৰিলে ৷ তাই যে কান্দিবও নোৱাৰিলে ৷ কাৰ আগত কান্দিব তাই? কিয়ই বা কান্দিব? তাইৰ চকুপানীৰ মূল্য দিব জনা মানুহ কেইজন আছিল সেই সময়ত গাড়ীখনত? অবলা নাৰী বুলি গণ্য কৰি নিজকে কিয় তাই দোষাৰূপ কৰিব? নিষ্ঠুৰ বাস্তৱৰ সাহসেৰে সন্মূখীন হ'বলৈ তাইটো শিকিবই লাগিব  !

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম

আলহী ৷

কেবামাহৰ ব্যৱধানত পুতেকৰ মাক দেউতাকলৈ মনত পৰিল ৷ বিলাসী গাড়ীখন ড্ৰাইভাৰক ধুই চিকচিকীয়া কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিলে, ষ্টেটাছৰ কথা আছে ৷ পত্নী পুত্ৰসহিতে তেখেতসকলৰ লগত এসাঁজ খাবলৈ বুলি গাঁৱৰ ঘৰলৈ গাড়ী ষ্টাৰ্ট দিয়া হ'ল ৷ দিনতিয়াকৈয়ে ঘূৰি আহিব লাগিব ৷ মাক দেউতাকৰ ঘৰত গীজাৰ, এ,চি, আদি আধুনিক সা সুবিধাবোৰ বাদেই দিয়ক, ভাত খাবলৈ বুলি সাধাৰণ ডাইনিং টেবুল এখনো নাই ৷ তেনে এখন ঘৰত ৰাতি থকাৰ প্ৰশ্নই নুঠে ৷ নাতিক পাই আইতাকৰ উচাহে ভৰা মন ৷ মাটিত থ'লে পোকে খাব, মুৰত ল'লে উকনিয়ে পাব ৷ হাজাৰ হওক, ইমান ব্যস্ততাৰ মাজতো পুতেকে বোৱাৰী আৰু নাতিয়েকক তেখেতসকলৰ ওচৰলৈ এখন্তেক নিবৰ বাবে সময় উলিয়াব পৰাটোৱেই বেছ কিছু ডাঙৰ কথা ৷ যিমানেই আলাই আথানি নকৰক কিয়, মাতৃ এগৰাকীয়ে সকলো দেখোন নিজৰ মনতেই থাপি থুপি থয় ৷

দুপৰীয়া ভাত খোৱাৰ সময়ত দেউতাকৰ ম'বাইলটো বাজি উঠিল ৷ নাতিয়েকে চিঞৰি উঠিল,

"ছিঃ, ইমান পুৰণা ম'বাইল  !"

পুতেকে সুধিলে,

"ম'বাইল কেতিয়া কিনিলা দেউতা?"

"নাই অ' বোপাই, মই কিনা নাই ৷ মই যে হাজিৰা কৰোঁ সেই বিজু দদাইটি, তেওঁ দিছে ৷ ছমাহমানেই হ'ল ৷ মোক কাম থাকিলে ফোন কৰি মাতিবলৈ ভাল হয় বোলে ৷"

কথা বতৰাৰ কোবত ৰিছিভ কৰাৰ আগতেই ম'বাইলৰ ৰিং কৰি কৰিয়েই কলটো শেষ হ'ল ৷ অলপ সময়ৰ পিছত আকৌ বাজি উঠিল ফোনটো ৷ দেউতাকে ফোনত ক'লে,

"নহয় অ' দদাইটি, আলহী আহিছে ৷ সেয়ে অলপ আগতীয়াকৈ ভাত খাব লগা হ'ল আজি ৷ আলহীৰ লগত একেলগে নাখালে বেয়া দেখি যে  ! মই অলপ পিছত যাম দিয়ক আপোনাৰ তালৈ ৷"

ভাৱলেশহীনভাৱে দেউতাকে পুনৰ আহাৰ গ্ৰহণ কৰাত মনোনিবেশ কৰিলে ৷ ওচৰতে বহু 'কষ্টেৰে' পীৰাত বহি একেগলে ভাত খাই থকা পুতেকে হয়তো অনুভৱেই কৰিব নোৱাৰিলে যে কিমান মানসিক অৱসাদৰ অন্ততহে এজন পুতেক বা জীয়েক নিজৰ মাক দেউতাকৰ বাবে আলহী হৈ পৰিব পাৰে  !

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম