কুমলীয়া কইনা ৷

দাদাজনৰ মনত বৰ দুখ ৷ ৰ'ব, দুখৰ কাৰণ বুজাবলৈ অলপ পাতনিৰ প্ৰয়োজন আছে ৷

মানে তেখেতৰ এটা ফেচবুক একাউণ্ট আছে ৷ মাজে মাজে সময় উলিয়াই ফেছবুক কৰে ৷ লগৰ ল'ৰাবোৰে (মানুহবোৰে!!) নিজৰ শ্ৰীমতীৰ লগত ফটো দি থকা দেখি দাদাৰো গা উঠিল ৷ দাদাই মন কৰিছে, শ্ৰীমতীৰ লগত ফটো দিলে এসোপা 'লাইক' পোৱা যায় ৷ লগৰ কোনোবা কোনোবাইটো চাৰি পাঁচশ মান 'লাইক' পোৱাও দেখিছে ৷ মনটো আবেগিক হৈ উঠে ৷ লগতে ক'মেণ্টবোৰ পঢ়িয়েই দেখোন কিবা ভাল লাগি যায় ৷ 'পাভযোৰা', 'মেড ফৰ ইচ্ছ আডাৰ', 'ভগৱানে বনোৱা যোৰা','সংসাৰ সুখৰ হৈ থাকক' ইত্যাদি কতযে ধুনীয়া ধুনীয়া মন ভৰাই তোলা মন্তব্য বা আশীৰ্বাদ ৷ আচলতে বহু অনুষ্টুপীয়াকৈ পতা হ'ল দাদাৰ বিয়াখন ৷ দাদাৰ পৰিয়াল, অফিচৰ মানুহবোৰ বাদ দি বেলেগ মানুহখিনিক খবৰেই দিয়া নহ'ল ৷ অৱশ্যে সৰুকৈ বিয়া পাতি ৰাহি কৰা টকাখিনি দাদাই বেছ বুধিয়কৰ দৰে খৰচ কৰিলে, মানে জুৰুণত বৌক কাপোৰ কানি আৰু অলংকাৰেৰে আৱৰি পেলালে ৷ ফলস্বৰূপে বৌও খুছ, দাদাও খুছ ৷ গতিকে দাদাই সিদ্ধান্ত ল'লে যে তেখেতৰো বৌৰ লগত এখন যুগ্ম ফটো ফেচবুকত দিব ৷ মানুহবোৰে গম পাব লাগে, তেখেতৰ শ্ৰীমতী যে ইমান ধুনীয়া বা তেখেতসকলৰ সংসাৰ যে ইমান সুখৰ ৷ লগতে দাদাক বেয়া পোৱা পানীৰ তলৰ কাইট কেইটা যে সেইখন ফটো দেখি জ্বলি পুৰি মৰিব সেইটো খাটাং ৷ বঢ়িয়া, এই পেট কপটীয়া ঈৰ্ষাকাতৰ কেইটাক জ্বলাব লাগে মাজে মাজে ৷ প্লেন ফাইনেল কৰি পেলালে দাদাই, এইবাৰ আৰু কোনো কিন্তু নাই, ফটো এখন দিবই ৷ এতিয়া ধুনীয়া ফটো এখন বিচাৰি পোৱাহে কথা ৷

বছ, দাদাৰ কাম আৰম্ভ হৈ গ'ল ৷ অফিছৰপৰা আহি পায়েই আলমাৰি খুলি এলবামকেইটা নমাই আনিলে ৷ দুখনমান ফটো বাছি উলিয়াই ম'বাইল কেমেৰাটোৰে ফটো তুলি চালে, নাই, ভাল নহয় ৷ স্কেন কৰি চালে, নাই, সেইটোৱেও ইমান কাম দিয়া নাই ৷ ৰিজলুশ্বন কমি গৈ কিবা সেই সত্তৰ দশকৰ ফটো যেন লাগে ৷ দাদাৰ মনত খেলালে, চেলফি ফটো এখন তুলিয়েই দিব পাৰি দেখোন ! আজিকালি যিকোনো পৰিস্থিতিতে চেলফি দিয়াটো যেন এটা ট্ৰেণ্ডত পৰিণত হৈছে ৷ বৰ ধুনীয়া ধুনীয়া চেলফি তোলে মানুহবিলাকে ৷ বৌক মাতি আনি কেইবাখনো ছেলফি তুলিলে, নাই, কোনোখনেই দাদাৰ পচন্দ নহ'ল ৷ কোনোবাখন অলপ আন্ধাৰ হ'ল, কোনোবাখনত আকৌ দাদাৰ হাঁহিটোৱেই ফেচেকা ৷ বৌক অৱশ্যে গোটেইকেইখন ফটোতে ধুনীয়া লাগিছিল, কিন্তু দাদাকহে কিবা মানে কি ক'ম আৰু !  নিজৰ মনৰ কথাখিনি বৌক কোৱাত বৌয়ে ফটোখনি ভালদৰে চাই ক'লে,

"মই দেখোন ঠিকেই দেখিছোঁ ফটোকেইখন ৷ আপুনি দেখিবলৈ যেনেকুৱা, তেনেকুৱাই ওলাইছে ফটোখনত ৷ একোটো বেয়া হোৱা নাই ৷ বাহ্যিক সৌন্দৰ্য্যৰ পিছত আপুনি কেতিয়াৰপৰা দৌৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে? মোৰ মতে ভাল হৈছে ৷ ইয়াতকৈ ভাল কৰিবলৈ হ'লে ফটোশ্বপ কৰিব লাগিব ৷"

বৌয়ে সঁচা কথা ক'লে যদিও দাদাৰ মনটো সেমেকি উঠিল ৷ অপ্ৰিয় সত্য একোটা হজম কৰিবলৈ যে বৰ কষ্ট হয় ৷

"ৰ'বাচোন ৰ'বা, আৰু দুখনমান ফটো তুলি চাওঁ ৷"

"এহ, হৈছে আৰু ৷ পৰীক্ষাৰ টেনচনৰ মাজত ফটো উঠাৰ নামত জোৰ কৰি হাঁহোতে হাঁহোতে মুখ বিষাই গৈছে ৷ আৰু নহ'ব দেই, তাৰোপৰি ভাত বনাবলৈ আছেই ৷ মই পঢ়োগৈ এতিয়া ৷ ফটো ছেছন পৰীক্ষাৰ পাছত ৷"

দাদাইও আপত্তি নকৰিলে ৷ কিছুদিন সময় পাইছে যেতিয়া ভালদৰে ভাবিবপৰা যাব, কেনে ফটো দিলে বেছি 'লাইক' পাব ৷ প্ৰথমতে বিয়াৰ পোছাকত ফটো উঠাৰ কথা ভাবিলে ৷ নাই কিবা আউটডেটেদ যেন লাগিব পাৰে ৷ তাৰোপৰি বিয়া হোৱা দুবছৰ হ'লেই ৷ মানুহে এইমাত্ৰ বিয়া হোৱা বুলি ভুল ভাবিব পাৰে ৷ অলপ আধুনিক পোচাকত ফটো উঠিব লাগিব ৷ ভবা মতেই কাম ৷ দাদাৰ বাবে ব্লেকবেৰীৰ ছুট এযোৰ আৰু বৌৰ বাবে আঠুৰ অলপ ওপৰত শেষ হোৱা স্কাৰ্ট এটা আৰু টপ এটা কিনি দাদাৰ মন প্ৰসন্ন ৷ বৌক একো নজনোৱাকৈ আগ্ৰহেৰে অপেক্ষা কৰিলে বৌৰ পৰীক্ষা শেষ হোৱা দিনটোলৈ ৷

ৰ'ৱ, আপোনালোকক কোৱাই হোৱা নাই ৷ বৌৱে বি,এ, ফাইনেল পৰীক্ষা দি আছে ৷ বয়স একৈশ বছৰ ৷ মোতকৈ প্ৰায় তেৰ বছৰ সৰু এই বৌজনী ৷ দেখাত পিছে বৌক ওঠৰ বছৰীয়া যেনহে লাগে ৷ দাদাৰ বয়স চৌৰাল্লিশ ৷ মানে দাদাতকৈ বৌ তেইশ বছৰ সৰু ৷ দাদাক পিছে প্ৰকাণ্ড পেটটোৰে সৈতে দেখাত পঞ্চাছ বছৰীয়া যেন লাগে ৷ নাজানোঁ কি ভাবি বৌ দাদাৰ লগত বিয়াত বহিল ৷ কয় নহয়, প্ৰেম অন্ধ, বোধহয় একেবাৰে সত্য ৷ বিয়াৰ খবৰ আমি জনাই নাছিলোঁ, পিছত এদিন যেতিয়া তেওঁলোক দুয়োজন আমাৰ ঘৰলৈ ফুৰিবলৈ আহিছিল, তেতিয়াহে গম পাইছিলোঁ ৷ তেওঁলোক দুজনৰ প্ৰেমে অৱশ্যে লাইলা মজনুকো লাজ পোৱাই দিব ৷

বৌৰ পৰীক্ষা শেষ হোৱাৰ দিনা আগতেই বন্দবস্ত কৰি থোৱা প্ৰফেছনেল ফটোগ্ৰাফাৰ এজন দাদাই ঘৰলৈ যোৱাৰ বাটতে গাড়ীত বহাই ল'লে ৷ নিজে ফটো তুলি ঠগন খোৱাৰ অভিজ্ঞতাটো পাই থৈছেই নহয় আগতে ৷ ঘৰ পাই নতুন কাপোৰ পিন্ধি তিনিওজন ব্যস্ত হৈ পৰিল ৷ বাহ, ফটোগ্ৰাফাৰজন কিন্তু মানিব লাগিব ৷ বহুত ভাল ফটো তুলে ৷ নিৰ্দিষ্ট সময়ত দাদাৰ লেপটপলৈ ফটোখিনি ট্ৰেন্সফাৰ কৰি ফটোগ্ৰাফাৰজন গ'লগৈ ৷ দাদা আৰু বৌয়ে ফটোখিনিৰপৰা বাছি বাছি তিনিখন ফটো উলিয়ালে ৷ দাদাই ভাবিলে, তিনিওখনেই দি দিয়া যাওক ৷ বৌৱে মানা কৰিলে, একে ঠাইতে তোলা একে কাপোৰৰ এখন ফটোৱেই যথেষ্ট ৷ মানুহবোৰ নহ'লে ব'ৰ হৈ যাব ৷ কোনখন ফটো দিয়া যায় ভাবোতে ভাবোতেই নিশা দহ বাজিলগৈ ৷ দাদাই ক'লে,

"হেৰা, এতিয়াই দিম জানোঁ? কোনেনো চাব এই সময়ত?"

"এ, আপুনি সঁচাকৈ একেবাৰে বুৰ্বক হয় ৷ বহুত মানুহে শোৱাৰ সময়ত ফেছবুক খুলি চায়, দিনটো সময় নাপায় যে ৷ বাকীখিনিয়ে কালি দেখা পাব ৷"

বৌৰ কথা শিৰোধাৰ্য্য কৰি দাদাই ফটোখন ম'বাইলটোত ভৰাই ফেছবুকত আপলোড কৰিলে ৷ নেট শ্ল' ৷ ফটো নাযায়হে নাযায় ৷ বৌৱে ক'লে,

"শুই থাকক এতিয়া, নেটৰ স্পীড ভাল হ'লে নিজে নিজে গুছি যাব ৷ দিনটো তিনিঘণ্টা তিনিঘণ্টাৰ দুটা পৰীক্ষা দি আহি তাৰপিছত আপোনাৰ ফটোছেছন কৰি বৰ ভাগৰ লাগিছে ৷ কৈছিল চিনেমা দেখুৱাবলৈ নিব, কৰালে ফটোগ্ৰাফী  !"

"শোৱাইনে? ইমানদিন তোমাৰ পৰীক্ষা বুলিয়েই গ'ল ৷ আজি অলপ স্ফূৰ্তি কৰিম বুলি ভাবিছিলোঁ ৷"

"আজি নহ'ব দেই, পিছত ৷ শুই থাকক ৷"

দাদাৰ পিনে পিঠি দি বৌৱে বেড চুইছটো অফ কৰি দিলে ৷ অগত্যা দাদাও শোবলৈ বাধ্য হৈ পৰিল ৷ ৰাতিপুৱা শুই উঠিয়েই দাদাৰ ফটোখনলৈ মনত পৰিল ৷ ফেছবুক খুলিলে ৷ নটিফিকেছন দেখি দাদাৰ আনন্দৰ সীমা নাই ৷ বৌক জগালে,

"হেৰা, উঠাচোন উঠা, আমাৰ ফটোখন ১৩২ জনে 'লাইক' কৰিলেই ইতিমধ্যে ৷"

বৌৱে চকু মোহাৰি মোহাৰি ম'বাইলটোলৈ চাই মিচিকিয়াই হাঁহি ক'লে,

"মই কোৱা নাছিলোনে আপোনাক? এতিয়া ক'মেণ্টবোৰ পঢ়ি চাওক, মন ভাল লাগি যাব ৷ মই আৰু অলপ শুই লওঁ ৷ পিছত নিজে পঢ়িম ৷"

দাদাই এফালৰপৰা মন্তব্যবোৰ পঢ়ি গ'ল ৷

'মজ্জা', 'বঢ়িয়া', 'ধুনীয়া ফটো' আদি মন্তব্যবোৰ পঢ়ি দাদাৰ বুকুখন ফুলি উঠিল ৷ হওক তেও, অৱশেষত মিছন ছাক্সেছফুল ৷

তাৰ পিছৰ ক'মেণ্টটো পঢ়িলে দাদাই ৷ স্কুলীয়া সহপাঠী এজনে পঠাইছে,

"আৰে, তই বিয়া কেতিয়া পাতিলি ৰে, গমেই পোৱা নাছিলোঁ ৷"

এইজনে আগতে দাদাক কম হাৰাশাস্তি কৰিছিলনে? দাদাই মনে মনে ভাবিলে, "বেটা, দেৰি হ'ব পাৰে, কিন্তু বহুত ভাল ঘৈণী এজনী পাইছোঁ ৷"

তাৰ পিছত আন এজনৰ মন্তব্য,

"বাপৰে বাপ, তই বিয়া পতাৰ কথাই নাজানিলোঁ, তই দেখোন ছোৱালীৰ বাপেক হৈ গ'লি ৷"

ছোৱালীৰ বাপেক? তাক চাগে কোনোবাই ভুলকৈ খবৰ দিলে, "আৰে ভাই, মোৰ ল'ৰা ছোৱালী হোৱাই নাই এতিয়ালৈ ৷ কিন্তু হ'ব ৰ'হ ৷" আকৌ ভাবিলে, "যি ভাব ভাবি থাক, ফটোখন দেখিলিটো?"

আন এজনৰ মন্তব্য,

"বাপ বেটী বৰ ধুনীয়া দেখিছ ৷"

মানে? তাৰ পিছৰ মন্তব্যবোৰ কেৱল দাদা আৰু দাদাৰ জীয়ৰীক লৈ কৰা ৷ দাদাৰ মুৰত যেন সৰগ ভাঙি পৰিল ৷ আকাশ পাতাল ভাবি ড্ৰয়িং ৰুমত বহি থাকোতেই মই গৈ পালোগৈ দাদাৰ ঘৰ ৷ বৌ তেতিয়া পাকঘৰত ব্ৰেকফাষ্ট বনোৱাত ব্যস্ত ৷ দাদাই দুখমনেৰে মোলৈ বুলি ম'বাইলটো আগবঢ়াই দিলে ৷ মই ক'লোঁ,

"একো নাই দাদা, তেওঁলোকে নাজানে যে ৷ আচলতে আপুনি ফটোখনত 'ৱিথ মাই লাভলী ৱাইফ' বুলি লিখি দিব লাগিছিল ৷ আপুনি একো চিন্তা নকৰিব ৷ বয়সটো এটা সংখ্যাহে মাত্ৰ ৷ আপোনালোক দুয়োজনৰ মাজৰ মৰম, ভালপোৱা আৰু বুজাবুজিহে আচল কথা ৷"

দাদাই বৰ দুখ কৰি ক'লে,

"পিছে এটা কথা অ' প্ৰিয়ংকৰ ৷ ভুলটো মোৰেই ৷ মোকনো কি খেতৰে পাইছিল, বুঢ়া বয়সত কুমলীয়া বয়সৰ কইনা এজনী বিয়া পাতি আনিবলৈ ৷ এতিয়া ফটো এখনো দিব নোৱাৰা হ'লোঁ ৷"

বৌ আহি পালে ৷

"চাওঁ, ম'বাইলটো মোক দিয়কচোন, ময়ো পঢ়ি চাওঁ, কোনে কি লিখিছে ৷"

দাদাই ক'লে,

"নক'বা বুজিছা, জানাই নহয় টাছ্স্ক্ৰীণ ম'বাইল ৷ কিবা টিপোটে দেখোন ফটোখনেই ডিলিট হৈ থাকিল ৷"

"আপোনাৰো যে কাম আৰু  !"

দাদাহঁতৰ ঘৰৰপৰা উভটি আহিলোঁ ৷ দাদাৰ দুখৰ সময়তো কিন্তু "কুমলীয়া বয়সৰ কইনা" কথাষাৰিয়ে কিবা এক সাংঘাটিক আমেজ দিলে ৷ বেয়া নাপাব দাদা, আপুনি হয়তো ঠিক কথাই কৈছে ৷

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_প্ৰিয়_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম