জীৱন পৰিক্ৰমাৰ একেবাৰেই সাধাৰণ মুহুৰ্ত এটি ৷

জুলাই ২, ২০১৫:

সময় পুৱা ১০-৩০ বাজিছিল তেতিয়া ৷

১১ বছৰীয়া মৰম লগা ল'ৰা এটা দেউতাকৰ লগত তাৰ কিছুমান কাগজত চহী কৰাবলৈ মোৰ ওচৰলৈ আহিছিল ৷ প্ৰথম পৃষ্ঠাটোত মোৰ চহীটো কৰি তাৰিখটো লিখাৰ ঠিক আগমুহুৰ্তত তাক মই সুধিলোঁ,

"আজি জুলাই মাহৰ দুই তাৰিখ, নহয় জানোঁ?"

সি উত্তৰ দিলে,

"হয় ৷"

মই আকৌ সুধিলোঁ,

"আজি সঁচাকৈ জুলাই মাহৰ ২ তাৰিখ হয়নে?"

মৰমলগা হাঁহি এটিৰে সি উত্তৰ দিলে,

"হয় ৷ আজি সঁচাকৈ জুলাই মাহৰ ২ তাৰিখ ৷"

"তুমি নিশ্চিত?"

"নিশ্চিত ৷"

"খাটাং?"

"একদম খাটাং ৷"

কণমানিটোৰ হাঁহিটো আৰু অলপ বাঢ়ি গৈছিল ৷ মোৰ অভিপ্ৰায় সি হয়তো হৃদয়ঙ্গম কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল ৷ মোৰ চকুত চকু থৈ মৰা তাৰ দুষ্টামিভৰা হাঁহিটিয়ে মোৰ হৃদয় পুলকিত কৰি তুলিছিল ৷ তাৰ দেউতাকৰ মুখখনো উজলি উঠিছিল ৷

মই মিচিকিয়াই হাঁহিলোঁ, তাৰ পিছত কপালখন অলপ কোঁচ খোৱাই চিন্তা কৰা যেন দেখুৱাই তাক পুনৰ সুধিলোঁ,

"তেনেহ'লে মই লিখি দিওঁ আৰু ২ জুলাই বুলি?"

সি আৰু হাঁহি সামৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে ৷ জোৰেৰে শব্দ কৰি হাঁহি তাৰ চকু, নাক আৰু কপাল কোঁচ খুৱাই নাটকীয় ভঙ্গীত সি কৈ উঠিল,

"লিখি দিয়ক ছাৰ লিখি দিয়ক ৷ লক কৰি দিয়ক ২ জুলাই বুলি ৷"

আৰু আমি তিনিওজনে প্ৰাণখুলি হাঁহিলোঁ ৷

চাবলৈ গ'লে মোৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ এইটো একেবাৰেই সাধাৰণ মুহুৰ্ত এটি, আপোনালোকক ক'বলগীয়াকৈ তেনে কোনো বিশেষত্ব নাই ৷

কিন্তু দৰাচলতে এনে সাধাৰণ, ভাল লগা মুহুৰ্তবোৰেইটো আমাৰ জীৱনৰ নৌকাখন আগুৱাই লৈ যায় ৷

#বাস্তৱ,
#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_প্ৰিয়_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,
#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম ৷