মানে, বৰ লাজ পালোঁ ৷

নক'ব আৰু বুজিছেনে, মানসী, মানে মোৰ শ্ৰীমতীৰ বাবে নতুন চুৰিদাৰ এযোৰ কিনিবলৈ গৈছিলোঁ আজি ৷ ভাবিছিলোঁ, তেওঁক চাৰপ্ৰাইজ দিম ৷ কিন্তু বৰ লাজ পালোঁ বুজিছে? মানে কি বুলি যে বুজাওঁ আপোনাক ! বাৰু, অলপ আগৰপৰাই আৰম্ভ কৰা যাওক ৷

পৰহি মোৰ লগৰ এজনৰ ঘৰত ৰাতি ভাত খাবলৈ মাতিছিল ৷ মই অফিছৰপৰা ওলোৱাত অলপ দেৰিয়েই হৈছিল সেইদিনা ৷ লগৰজনে কৈছিল, বোলে আজিকালি দেখোন লগা লগি হোৱাৰ সময়েই নহয়, গতিকে অলপমান সোনকালে আহিবি, অতীত ৰোমন্থন কৰিব পাৰিম ৷ কিন্তু জানেই নহয়, য'তে বাঘৰ ভয়, ত'তে ৰাতি হয় ৷ কিবা কাম থকা দিনাখন সংসাৰখনৰ লেঠা কিছুমান ওলায় অফিচত ৷ অফিচতেই সন্ধিয়া সাত বাজিল সেইদিনা ৷ মানসীলৈ ফোন কৰিলোঁ,

"শুনিছা, মই আধা ঘণ্টাৰ ভিতৰত ঘৰ গৈ পাম ৷ তুমিও ওলোৱা আৰু সোণকো সাজু কৰি ৰাখা ৷ গৈ পোৱাৰ পিছত আৰু দেৰি নকৰোঁ ৷"

মানসীৰ উঠিল খং ৷ অৱশ্যে উঠিবলগীয়াই দিয়কচোন ৷

"তোমাৰ লগত আৰু নোৱাৰিছোঁ দেই চন্দন ৷ আমি কেতিয়াবাই ৰেডী ৷ চাৰে পাঁচবজাতে কাপোৰ কানি পিন্ধি সাজু হৈ থাকিবলৈ কোৱা নাছিলানে ৰাতিপুৱাই? আহা আহা, তুমিহে সোনকালে আহা ৷ ইপিনে সোণ যাবলৈ ৰেডী হৈ তুমি কেতিয়া আহি পাবা বুলি সুধি সুধি থেনথেনাই আছে ৷ দেউতাই উপায় নাপাই ফুৰাবলৈ লৈ গৈছে ৷"

"কিয়নো খং খাইছা অ'?"

"খং খোৱা নাই ৷ আহা তুমি ৷"

"হেৰি নহয়, ঘৰত নেমু আছেনে?"

"আছে, কিয়?"

"এটা কাম কৰাচোন, ধুনীয়াকৈ নেমু চৰ্বত এগিলাচ বনাই ফ্ৰীজত থৈ দিয়ানা ৷ চৰ্বত গিলাচ খায়েই বিপ্লৱহঁতৰ তালৈ বুলি ওলাই দিম ৷"

"কাম নাই আৰু এতিয়া মোৰ ৷ অতপৰে ৰৈ থাকি ব'ৰ হৈ আছোঁ, এতিয়া আকৌ তেওঁক নেমু চৰ্বত লাগে ৷ নোৱাৰোঁ মই বনাব ৷ ফ্ৰীজত  ঠাণ্ডা পানী আছে, তাকে খাবাহি ৷"

ফোনৰ সংযোগ বিচ্ছিন্ন কৰিলোঁ ৷ আৰু কিবা কোৱা মানেই বিপদ চপাই লোৱা ৷ ঘৰ গৈ পায়েই বেলেগ কিবা ওজৰ আপত্তি শুনাৰ ভয়তে চিধা চিধি চিঞৰ বাখৰ লগাই দিলোঁ,

"ওলোৱা ওলোৱা ৷ যাও বুজিছা, দেৰিয়েই হ'ল ৷ বিপ্লৱহ'তে বেয়াই পাব এতিয়া ৷"

মানসীয়ে উভোটাই ধৰিলে,

"নিজেই দেৰিকৈ আহি কিহৰ চিঞৰ বাখৰখন কৰি দেখুৱাইছা? মুখখনটো কমচে কম ধুই লোৱা এবাৰ ৷"

পেটে পেটে ভালেই পালোঁ যদিও বাহিৰত একো নেদেখুৱাই আমাৰ শোৱনি কোঠাৰ সংলগ্ন বাথৰুমটোলৈ বুলি আগবাঢ়িলোঁ ৷ বাথৰুমৰপৰা ওলাই দেখোঁ, মানসীয়ে নেমু চৰ্বত এগিলাচ হাতত লৈ ৰৈ আছে ৷ কৈছোঁ নহয়, এইবোৰেইটো বিবাহিত জীৱনৰ সুখ ৷ এজনৰো খং বেছি সময় নাথাকে ৷ তথাপি অলপ অভিমান প্ৰকাশ কৰি ক'লোঁ,

"নবনাওঁ বুলি কৈছিলা দেখোন ৷ ঠাণ্ডা পানীৰেই চলাই দিলোঁহেতেন ৷ মিছা মিছি মোৰ বাবে কিয়নো কষ্ট কৰিব লাগে?"

মিচিকিয়া হাঁহি এটিৰে মোৰ গাল এখনত মিহিকৈ টিপা এটি মাৰি মানসীয়ে ক'লে,

"হ'ব দিয়া, ঠেঁহ পাতিব নালাগে এতিয়া ৷ খাই লৈ ওলোৱা ৷"

উস, মানসীৰ এনে এটি মৃদু টিপাই মোক যে শিহৰিত কৰি তোলে ৷ ৰিমঝিম বৰষুণত তিতি বুৰি লুকাই চুৰকৈ প্ৰেম কৰা দিনবোৰলৈ উলটি যাবলৈ হৃদয় ব্যাকুল হৈ উঠে ৷

চৰ্বত গিলাচ খাই থাকোতে মানসীলৈ চাই ৰ'লোঁ ৷ সৰু বেগ এটাত সোণৰ কিবা কিবি খুৱা বস্তু ভৰোৱাত ব্যস্ত তেওঁ ৷ পিছে তেওঁ পিন্ধি ওলোৱা কাপোৰযোৰহে মোৰ সিমান পচন্দ নহ'ল ৷ মানে ঠিকেই আছিল পোচাকযোৰ, কিন্তু অলপ যেন পুৰণি ৷

"এইযোৰ চুৰিদাৰেই পিন্ধি যাবানে মানসী?"

"অ' ৷ কিয়? কিবা বেয়া লাগিছে নেকি?"

"বেয়া লগা নাই ৷ কিন্তু বেলেগ, মানে অলপ নতুন এযোৰ পিন্ধা নেকি?"

"এইযোৰেই মোৰ আটাইতকৈ নতুন চুৰিদাৰ ৷ মনত আছেনে কেতিয়া দিছিলা?"

"কেতিয়া?"

"দুবছৰেই হ'লহি ৷ তাৰ পিছত দুবাৰকৈ পূজা গ'ল, কেইবাটাও বিহু গ'ল, এযোৰো নতুন কাপোৰ দিয়া নাই তুমি মোক ৷"

মানসীৰ অন্তৰৰ দুখ বাৰুকৈয়ে প্ৰকাশ পাইছিল তেওঁৰ কথাখিনিত ৷ তেওঁ আৰু একোৱেই নক'লে, আনটো ৰুমলৈ গৈ সোণক কোলাত লৈ মোৰ বাবে অপেক্ষা কৰিলে ৷ কিন্তু তেওঁৰ অভিমানভৰা নীৰৱতাই মোৰ অন্তৰ সেমেকাই তুলিলে ৷ বুজা পৰা কৰিব জনা মোৰ জীৱনৰ নাৰীগৰাকীয়ে মোৰ সীমিত উপাৰ্জনৰ কথা ভাবি মোক এযোৰ নতুন কাপোৰৰ কথা নক'লেই যেনিবা, মই গিৰিয়েকটো হৈ দুবছৰ ধৰি তেওঁক এযোৰো কাপোৰ নিদিয়াকৈ থাকিব পাইনে বাৰু? নকৰিবলগীয়া ঠাইতো কত টকাৰ শ্ৰাদ্ধ কৰি আছোঁ ৷ চেহ, নিজলৈয়ে ধিক্কাৰ জন্মিল ৷ মানসীয়ে হয়তো ঠিকেই কয়, মোৰ তেওঁৰ প্ৰতি ৰাপ অলপ কমিছেই বোধকৰোঁ আগতকৈ ৷ কিন্তু কৰিবনো কি? বস্তুৰ যিহে জুই চাই দাম, এই চাউল, ডালি, সোণৰ ডায়েপাৰ আদিবোৰৰ খৰচৰ হিচাপৰ প্ৰকোপত ৰোমাঞ্চ বোলা বস্তুটো কিবা যেন লুপ্তপ্ৰায় হ'ব ধৰিছে লাহে লাহে ৷ মনে মনে প্ৰতিজ্ঞা কৰিলোঁ, অতি সোনকালেই তেওঁৰ বাবে অলপ দাম দি ধুনীয়া কাপোৰ এযোৰ কিনি আনিম ৷ আৰু তাৰ ফলশ্ৰুতিতেই আজি মোৰ এই চুৰিদাৰ কিনা অভিযান পৰ্ব ৷

বছ, ভবা মতেই কাম ৷ আজি অফিচৰপৰা ওলায়েই কাপোৰৰ বজাৰখনলৈ বুলি বাইক ষ্টাৰ্ট দিলোঁ ৷ মোৰ সহকৰ্মী এজনে কৈয়েই পঠাইছে, কাপোৰৰ নতুন শ্ব'ৰুম এখন খুলিছে বোলে তাত ৷ বহুতৰ মাজত ভালৰো ভাল কাপোৰযোৰ বিচাৰি উলিয়াবলৈ উজু, তাৰোপৰি দামবোৰো খুব এটা বেছি নহয় বোলে, তাতোকৈ ভাল কথা, দৰ দামৰ কথা নাই, দামবোৰ লিখাই থাকে ৷ বাইকখন পাৰ্ক কৰি আঁতৰৰপৰাই দেখিলোঁ দোকানখন ৷ সন্মূখ ভাগটো সম্পূৰ্ণৰূপে কাঁচেৰে বনাইছে ৷ ভিতৰৰ উজ্বল লাইটৰ পোহৰত বাহিৰৰপৰা ভিতৰখন স্পষ্টভাৱে দেখা যায় ৷ একেবাৰে সন্মূখত বাহিৰলৈ মুখ কৰাই 'লাইফ চাইজ' পুতলা চাৰিজনীক ধুনীয়া ধুনীয়া চুৰিদাৰ একোযোৰ পিন্ধাই ৰাখিছে ৷ গোটেই কেইযোৰেই ধুনীয়া, কিন্তু গ্লাচৰ দৰ্জাখনৰ লগতেই থকা পুতলাজনীক পিন্ধাই ৰখা কোপোৰযোৰে মোৰ মন মুহি পেলালে ৷ বঢ়িয়া, মনতে ঠিৰাং কৰিলোঁ, সেইযোৰেই লৈ ল'ম ৷ নহ'লে ভিতৰত সোমোৱাৰ পিছত মোৰ যে 'অধিক মাছত বগলী কণা' ধৰণৰ সমস্যা নহ'ব, তাৰ কি মানে আছে? আঁতৰৰপৰা অলপ সময় আকৌ এবাৰ চাই ৰ'লোঁ পুতলাজনীলৈ ৷ কোনো কথাই নাই, এইযোৰ কাপোৰেৰে মানসীক বেছ ধুনীয়া লাগিব ৷ তাৰোপৰি কাপোৰযোৰ তেওঁ পচণ্ড কৰা কিবা সেই 'বেবী পিংক' বৰণীয়া ৷ অৱশ্যে কপাহী হ'লে সোণত সুৱগা চৰিব ৷ পুতলাজনীলৈ চাই চাই দৰ্জাখন ঠেলি ভিতৰলৈ সোমালোঁ ৷ কপাহী হয়নে নহয় এবাৰ চাই লোৱা ভাল হ'ব, সেইবুলি কাপোৰযোৰলৈ বুলি সোঁহাতখন আগুৱাওঁ বুলি ভাবোতেই পুতলাজনীয়ে মাত লগালে,

"কিবা ক'ব?"

মই থতমত খালোঁ ৷ হায় বিধি ! ইমানপৰে মই চাই থকা পুতলাজনী দেখোন এগৰাকী জীৱন্ত নাৰীহে ৷ হ'ল বুলিনো তেখেতে ইমানপৰে একেথৰে তেনেকৈ ৰৈ বাহিৰলৈ চাই থাকিব লাগেনে? বোধকৰোঁ কাৰোবাৰ অপেক্ষাত আছিল ৷ হয়তোবা কাৰোবাৰ কথা একান্ত মনে ভাবি আছিল ৷ আৰু মই তেওঁৰ কাপোৰযোৰেই পেকিং কৰি মানসীলৈ লৈ অনাৰ কথা ভাবি আছিলোঁ অতপৰে ৷ বৰ লাজ পালোঁ বুজিছেনে? মানে জঘন্য লাজ ৷ তেখেতৰ কথাৰ উত্তৰ দিওঁ বুলি ভাবিবলৈ নাপাওতেই মোৰ এই ফটা মুখখনৰপৰা মই গম নোপোৱাকৈয়ে নিজে নিজে ওলাই গ'ল,

"মানে আপোনাৰ কাপোৰযোৰ বৰ ধুনীয়া ৷"

"কি ক'লে?"

ফাঁট মেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ ৷ কাণতলীয়া এটা যে নপৰিল গালত, সেয়াই বহুত ৷

"নাই নাই, একো নাই ৷ আপুনি ৰখক, মই পিছত আহিম ৷"

ততাতৈয়াকৈ দৰ্জা খুলি যোৱা বাটেৰেই খৰধৰকৈ ওলাই আহিলোঁ ৷ এবাৰ উজুটি খোৱা আঙুলিটোতে বাৰেপতি উজুটি খোৱা যায় ৷ সন্ধিয়াটো ভাল দেখা নাই, আৰু বা ক'ত কেনেকৈ লাজত পৰিব লগা হয়? ভাবি চিন্তি চিধা চিধি ঘৰলৈ বুলি বাইক ষ্টাৰ্ট দিলোঁ ৷ আৰু মানসীলৈ কাপোৰ? হ'ব, বেলেগ এদিন ৷ প্ৰতিজ্ঞা কৰিলোঁ, এইবাৰ তেওঁক লগত লৈহে কাপোৰ কিনিবলৈ আহিম ৷ আৰু কোনোবা কাপোৰৰ দোকানৰ পুতলালৈ সইত সইত তিনি সইত খাই কৈছোঁ, কেতিয়াও নাচাওঁ ৷

#কিছু_বাস্তৱ_কিছু_কল্পনা,

#শ্লীলতা_অশ্লীলতা_প্ৰিয়_আৰু_অপ্ৰিয়_সত্য,

#ডাঃ_কুমাৰ_পাৰ্থ_প্ৰতিম